در دهه شصت و هفتاد خورشیدی ، زمانی که من در مقطع راهنمایی تحصیل می کردم کتابهای فهیمه رحیمی بین بچه ها دست به دست می شد.
در آن دوران که عشق و رابطه میان زن و مرد برای دخترهای هم سن و سال من کاملا بیگانه و در عین حال جالب بود، رمان پنجره خانم رحیمی پنجره ای باز کرد به این دنیای ناشناخته.
قصه عشق دختری دبیرستانی به پسر همسایه که معلمش هم بود.
هر چند فضای داستان یعنی حضور دبیر مرد در مدرسه دخترانه برای بچه های نسل انقلاب ملموس نبود اما قصه عشق و نظربازی گاه به گاه این دو آنقدر جذاب و خواندنی بود که بچه های سر به هوای گریزان از کتاب را تا پایان پانصد صفحه می کشاند.
بعد از پنجره، تقریبا تمام کتابهای فهیمه رحیمی را خواندم و مثل بسیاری از دخترهای هم سن خودم از تصور بوسه و نگاهی گرم و عاشقانه ، پا به پای شخصیت زن داستان سرخ و سفید شدم.
بعدها وقتی بزرگ تر شدم و وارد فضای به اصطلاح "روشنفکری" متوجه شدم که درست نیست در جمع بگویی فهیمه رحیمی خوانده ای.
اما واقعیت این است که همه ما رمان عامه پسند خوانده ایم. اینکه چرا عامه پسند در فرهنگ ما بار منفی پیدا کرده شاید تا اندازه ای به خاطر ِ عدم تمایل منتقدان ادبی برای بررسی این کتابها و بها ندادن به این ژانر از داستان نویسی باشد.
اینجا در آمریکا ، کاملا عکس این قضیه است.
در آمریکا رمان های پرفروش همیشه در بورس هستند و منتقدان هم با نوشتن نقد روی این داستانها، رقابت میان نویسنده های این ژانر را داغ تر می کنند.
در ایران، با باب شدن اینترنت نام رمان های عامه پسند فارسی جسته و گریخته در وبلاگ ها به چشم می خورد اما جایشان در ضمیمه نقد و بررسی کتاب مجله ها و روزنامه های معتبر همواره خالی ماند.
در حالی که در این گوشه از دنیا، نویسنده ای مثل دانیل استیل، با قرار گرفتن در فهرست پرفروش ترین رمان های نیویورک تایمز، نقدهای متعدد و مصاحبه های جورواجور توانست ششصد میلیون نسخه رمان به بیست و هشت زبان دنیا بفروشد و هشتاد رمان پرفروش در کارنامه خود بگنجاند.
یادم است می گفتند فهیمه رحیمی، دانیل استیل ایران است. اما خوب می دانیم که اینطور نبود.
شاید اگر به جای عامه پسند بگوییم مردم پسند، آنقدرها هم بد به نظر نیاید، فضا برای نقد و بررسی چنین رمانهایی بازتر شود و نویسنده های این ژانر، بتوانند دست کم سر خود را بالا بگیرند.